Η ΘΕΙΚΗ ΦΛΟΓΑ ΠΟΥ ΑΝΑΨΕ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ Ο ΓΕΡΩΝ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ

Έφυγα με μια πρωτόγνωρη εσωτερική χαρά. Πετούσα. Η καρδιά μου σκιρτούσε και συνεχώς επανελάμβανα αυτό που είχα ακούσει από το Γέροντα: "Κύριε Ιησού Χριστέ...".
Κι άλλες φορές είχα ακούσει από Πνευματικούς Πατέρες, ότι πρέπει να λέμε την ευχή. Αλλά δεν πήγαιναν τα χείλη μου να την πουν. Το ένοιωθα σαν μια εντολή που μου την επέβαλλαν έξωθεν και δεν είχα καταφέρει να την εφαρμόσω.
Τώρα, χωρίς να το καταλάβω, η καρδιά μου είχε πυρποληθεί από μια θεϊκή φωτιά και με αγάπη κι ευγνωμοσύνη φώναζα μέσα μου προς το Θεό ό,τι είχαν δει τα μάτια μου και ακούσει τα αυτιά μου κοντά σ' αυτόν το Γέροντα καλόγερο.