Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΜΙΑ ΜΑΓΕΙΑ

Γίνομαι 80, δεν αισθάνομαι καμιά διαφορά σαν γερόντιον παρά μόνο σωματική. Η ζωή μας είναι ένα δώρο που μας δώθηκε δεν ξέρω από πού, από εμάς εξαρτάται να το αξιοποιήσουμε· είμαστε δωσίλογοι του εαυτού μας. Είμαι δέντρο αειθαλές, δεν έπληξα ποτέ, πιστεύοντας πως το χρήμα, αυτή η διεστραμμένη εφεύρεση, πρέπει να γίνεται μοχλός για να ζούμε την αγάπη, την ομορφιά και την τέχνη, που πάνε πακέτο. Με κινεί το είναι, όχι το έχειν, η αγάπη για την Ελλάδα σαν διαχρονική πνοή, μιαν ανάσα. Γράφω για τη ζωή μου -που θα σβήσει- δίνω μαρτυρίες ανθρώπων που αγάπησα ή όχι και με κορμό το δέντρο της ζωής μου μιλώ για τα κλαδιά του, αυτούς που με αγάπησαν, με βοήθησαν, σαν ευαίσθητοι κηπουροί όταν ήμουν ένα εύθραυστο κλαράκι. Και μεγαλώνοντας για την πνευματική ζωή, την καλλιτεχνική, πολιτική, αναφέροντας τα σπίτια, τα εργαστήρια, τις συναντήσεις, όλου αυτού του κόσμου, όχι μόνο σύγχρονου αλλά διαχρονικού. Θέλω οι ζωγραφιές μου να δίνουν χαρά και οι σκέψεις μου να την συμπληρώνουν. Σχολιάζω και γράφω μόνο γεγονότα βιωμένα χωρίς ίχνος αλλαγής.