Η ΖΩΟΦΟΡΟΣ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ

Αν επιχειρήσει κανείς να σταθμίσει προσεκτικά τα περιουσιακά στοιχεία της ανθρωπότητας -και σαν τέτοια μόνο τα σταθερά κέρδη που αποταμιεύει το πολιτισμικό γίγνεσθαι μπορεί να θεωρηθούν- είναι αμφίβολο αν θα καταλήξει σε κάποιο άλλο μνημείο με τόσο βαρύ πνευματικό φορτίο όσο του Παρθενώνα. Κι αυτό, όχι γιατί η μνήμη του χρόνου τον έχει προσγράψει τελεσίδικα στα θαύματα του αρχαίου κόσμου, ή γιατί ακόμα και κατά τη σκοτεινή περίοδο της παγκοσμιοποίησης ερεθίζει ανακουφιστικά τη συγκίνηση της υφηλίου, αλλά γιατί η αρκετά εξεζητημένη συνείδηση της καθαρής έρευνας τον έχει ήδη κατατάξει στις σπάνιες πηγές ενός αδιάπτωτου επιστημονικού ενδιαφέροντος. Η δική μου εμπλοκή στις συζητήσεις για την παρθενώνεια ζωοφόρο σχετίζεται ειδικότερα με την έξοχη νέα φωτογραφική της απόδοση από τον Σωκράτη Μαυρομμάτη και ανάγεται χρονικά στην έκθεση που είχε οργανώσει το Μουσείο Μπενάκη με θέμα τη συμβολή του στα έργα συντηρήσεως των μνημείων της Ακροπόλεως. Τότε, για πρώτη φορά, θαύμασα την ποιότητα μιας εξαιρετικά διεισδυτικής και καθαρής ματιάς, την ευαισθησία της ψηλάφησης των αναγλυφικών εξάρσεων, μια ιδιαίτερη ικανότητα να παρακάμπτονται τα εμπόδια της τραυματικής διατήρησης των μαρμάρων, καθώς και την υπεύθυνη αντιμετώπιση της τεκμηρίωσης όλου του σωζόμενου υλικού. (Άγγελος Δεληβορριάς)