ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΙΣΠΑΝΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ (20ΟΣ ΑΙΩΝΑΣ)

Η ισπανική λογοτεχνία του 20ού αιώνα είναι µια από τις πιο σηµαντικές εθνικές λογοτεχνίες του περασµένου αιώνα σε παγκόσµιο επίπεδο. Από τον ισπανοαµερικάνικο Συµβολισµό [Μodernismo hispanoamericano] του Μανουέλ Ματσάδο ή του πρώιµου έργου του Χουάν Ραµόν Χιµένεθ και του Ραµόν Μαρία ντελ Μπάγε-Ινκλάν, στο µεταίχµιο του 19ου µε τον 20ό αιώνα, µέχρι τη Generacion X των Ράι Λορίγα και Άνχελ Μάνιας, στα µέσα της δεκαετίας του ’90, οι Ισπανοί λογοτέχνες παρήγαγαν έργα διαχρονικά τα οποία, µέσω των µεταφράσεων, διαδόθηκαν, διαβάστηκαν και καταξιώθηκαν παγκοσµίως.
Ενδιάµεσα, όπως είναι φυσικό, υπήρξαν πολλοί και ενδιαφέροντες «σταθµοί» σε αυτό το εκατοντάχρονο ταξίδι, όπως η Γενιά του ’98 (Μιγκέλ ντε Ουναµούνο, Πίο Μπαρόχα, Αθορίν), η Γενιά του ’14 (Χουάν Ραµόν Χιµένεθ, Ραµόν Πέρεθ ντε Αγιάλα), η Γενιά του ’27 (Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, Ραφαέλ Αλµπέρτι, Πέδρο Σαλίνας), ο Κοινωνικός Ρεαλισµός της δεκαετίας του ’50 στην πεζογραφία (Ιγκνάθιο Αλδεκόα, Ραφαέλ Σάντσεθ Φερλόσιο, Κάρµεν Μαρτίν Γκάιτε) και στην ποίηση (Φρανθίσκο Μπρίνες, Άνχελ Γκονθάλεθ, Χοσέ Άνχελ Βαλέντε), ο Πειραµατισµός της δεκαετίας του ’60 (Χουάν Γκοϊτισόλο, Χουάν Μπενέτ), οι Νεότατοι Ποιητές (Φέλιξ ντε Αθούα, Λεοπόλδο Μαρία Πανέρο, Άνα Μαρία Μος) ή η Νέα Πεζογραφία της δεκαετίας του ’80 (Αντόνιο Μουνιόθ Μολίνα, Χαβιέρ Μαρίας, Χούλιο Γιαµαθάρες, Ρόσα Μοντέρο), για να αναφερθούµε στους πιο σηµαντικούς από αυτούς και τους κύριους εκπροσώπους τους.
Η παρούσα ιστορία της ισπανικής λογοτεχνίας του 20ού αιώνα, η πρώτη που γράφεται στα ελληνικά, φιλοδοξεί να οργανώσει πάνω στο χαρτί τη δαιδαλώδη και πολύσηµη λογοτεχνική πραγµατικότητα της χώρας κατά τον περασµένο αιώνα, προσφέροντας ταυτόχρονα ένα εκτενές δίγλωσσο (στο πρωτότυπο και σε ελληνική µετάφραση) ανθολόγιο µε κείµενα (πεζά, ποιητικά, θεατρικά, δοκίµια) των σηµαντικότερων δηµιουργών της προαναφερθείσας περιόδου.