ΚΑΛΑΜΠΑΚΑ - ΔΟΝΤΑ - ΖΩΓΡΑΦΟΥ

Σε ένα πρώτο επίπεδο ανάγνωσης, το βιβλίο της Ζίνας Ζωγράφου αναφέρεται στην οικογενειακή της άυλη κληρονομιά, στις καταβολές της. Είναι φόρος τιμής στη ρίζα και τον τόπο, κερί στους προγόνους, όπως γράφει κάπου η ίδια στις πρώτες σελίδες του βιβλίου. Ανθρώπους που δεν είχε, όπως εξομολογείται, την τύχη να γνωρίσει ή την ωριμότητα να καταγράψει όσο ζούσαν και γνώρισε εξ αποστάσεως, μέσα από αφηγήσεις και δημοσιευμένα κείμενα συγγενών της, όπως ο ποιητής Νίκος Παππάς. Προσπαθεί λοιπόν να επανασυνδεθεί νοερά αλλά ουσιαστικά μαζί τους, να ανασυνθέ σει τη διαδρομή και τη δράση τους, να κατανοήσει τα κίνητρα και το πλαίσιο, να αντιληφθεί τη δυσδιάκριτη καθημερινότητά τους. Θραύσματα δευτερογενούς κυρίως μνήμης, μεταξύ (οικογενειακού) μύθου και (ιστορικής) πραγματικότητας, που διατηρούν την αυτόνομη αξία τους για το ιδιωτικό σύμπαν των παιδικών αναμνήσεων και των συναισθημάτων της συγγραφέως, διεκδικούν όμως και κάτι περισσότερο από την οικογενειακή αναφορά: γίνονται οι αφορμές να χαρτογραφηθεί ένας κόσμος που κινούνταν στον ευρύτερο βαλκανικό χώρο από τη Μοσχόπολη ώς την Καλαμπάκα και τα Τρίκαλα και από τη Σαμαρίνα και τη Χρούπιστα (Άργος Ορεστικό Καστοριάς) ώς την Καρδίτσα. Η βιβλιογραφική έρευνα έρχεται να καλύψει το κενό του βιώματος, να συνδέσει τη «μεγάλη» ιστορία με την τοπική κλίμακα.[...] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)