"Εμείς θα πολεμήσουμε, ενώ θα μπορούσαμε να καήσουμε στ' αυγά μας και ν' απολαμβάνουμε την ησυχία μας", λέει κάποια στιγμή ο ήρωας της Κάσου Μάρκος Μαλλιαράκης, σε μια από τις πρώτες σκηνές του θεατρικού έργου του συμπατριώτη μου Μηνά Βιντιάδη που κρατάτε στα χέρια σας.
Σημαντική παράμετρος για την ιστορία. Η Κάσος μπήκε στον αγώνα για την ελευθερία ενώ βρισκόταν σε μια περίοδο άνθησης και ευημερίας, χωρίς τον τρόμο των Τούρκων και τον βραχνά των κοτσαμπάσηδων, όπως συνέβαινε στη Ρούμελη και τον Μοριά, αλλά και σε άλλα νησιά της Ελλάδας.
Για τρία χρόνια τα καράβια μας όργωναν τα πελάγη και σκορπούσαν τον τρόμο στον τουρκοαιγυπτιακό στόλο.
Πρωταγωνιστήσαμε, βοηθήσαμε, θυσιαστήκαμε. Και το αντάλλαγμα; Όταν η χώρα ελευθερώθηκε εμείς ήμασταν τα "λάφυρα" στους Οθωμανούς.
Κι έπρεπε να περάσει πάνω από ένας αιώνας για να γίνουμε Ελλάδα.
Πάντα στη ζωή μου, και ως απλός πολίτης και ως Έπαρχος και τώρα ως Δήμαρχος της Ηρωικής Νήσου Κάσου, πίστευα στην ιδιαίτερη αξία που έχει ο Πολιτισμός στην καθημερινότητά μας. Η παράδοση, η ιστορία, η μουσική, τα ήθη και τα έθιμα αναδεικνύονται μέσα από το θέατρο. Ο λόγος και η εικόνα μάς διδάσκουν.
Όλοι εμείς εδώ στο νοτιοανατολικότερο σημείο του χάρτη έχουμε μια υποχρέωση και στους προγόνους μας και στα παιδιά μας: δικαίωση, αναγνώριση, καλύτερο αύριο.
Οι εκδηλώσεις για το '21 και, κυρίως, το 1824, που συμπληρώνονται 200 χρόνια από το Ολοκαύτωμα της Κάσου, είναι για μας μια ευκαιρία να φωνάξουμε και να διεκδικήσουμε: Θέλουμε το δίκιο μας! (Μιχάλης Ερωτόκριτος, από τον πρόλογο της έκδοσης)