ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΩΔΕΙΣ ΟΧΙΕΣ

Η γλωσσοκεντρική/γλωσσοπλαστική ποίηση του Μιχαήλ Κ. Παπαδόπουλου (Τις λέξεις δεν τις αναγνωρίζετε/ Έτσι αριθμομνήμονες που/ Καταντήσατε/ Δεν μπορείτε να δείτε/ Ούτε να δείξετε το φεγγάρι) βαθειά συνδεδεμένη με τον σουρεαλισμό, προϊόν της αγάπης του στον Ανδρέα Εμπειρίκο (με τις διττές του ιδιότητες του υπερρεαλιστή ποιητή/ψυχαναλυτή), παρουσιάζει την ανάλογη έκ-ρηξη που απαιτούν οι καταστάσεις στα χρόνια μας. Κάθε του λέξη είναι μια χειροβομβίδα, έτοιμη να σκάσει πρώτα στα δικά του χέρια κι έπειτα [ελπίζει] να ευαισθητοποιήσει τους ανα-γνώστες προς τους οποίους προσβλέπει όχι απλώς να προσεγγίσουν το έργο του αλλά να το στηρίξουν δίνοντάς του κουράγιο και δύναμη συνέχειας. Πολλά έχει να ωφεληθεί τόσο η ποίηση όσο και η ψυχανάλυση από το έργο του Μ.Κ.Π. "Βρέχει φωτιά στη μάνα μου" δίνει τον τίτλο ενός από τα ποιήματά του, εκεί όπου συνομιλεί με την ίδια έξαρση με τους νεκρούς του: Κάθε Φλεβά ρει/ Πέν θυμος/ Συνομιλώ/ Με τις φλέβες/ Των νεκρών μου/ Στα στενοσόκακα/ Των αναμνήσεων.