ΚΗΠΟΣ. ΜΙΑ ΣΥΜΒΑΣΗ «ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ»

Μήπως νομίζετε κι εσείς ότι ο κήπος είναι ένας τόπος περισυλλογής, χαλάρωσης ή καταφύγιο για τα φιλιά των ερωτευμένων;
Όχι, ο κήπος είναι η έκφραση μιας τρομερής και ανόσιας σύγκρουσης που συμβαίνει, αιώνες τώρα, μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο, μεταξύ της φύσης-φύσης του και της πόλης- πολιτισμού. Ο κήπος είναι το προσωρινά υπάκουο λιοντάρι- επιθυμία στο μαστίγιο του θηριοδαμαστή-πολιτισμού. Όχι, δεν είναι υποταγμένο, ζητάει την ευκαιρία να βρυχηθεί κατά της σύμβασης που το αρρωσταίνει, κατά της αφύσικης φύσης που το μασκάρεψαν. Ο κήπος είναι μια διαστροφή όχι μόνο της φύσης αλλά της ίδιας της φύσης του ανθρώπου.
Είναι η απόδειξη ότι το δαιμονικό-φυσιολογικό υπερισχύει του αθώου-φυσικού αναδεικνύοντας τον άνθρωπο ως διχασμένο υποκείμενο.