ΚΟΝΣΕΡΤΟ ΓΙΑ ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ

Μία γυναίκα σ’ ένα δωμάτιο. Μία γυναίκα χτίζει ένα δωμάτιο. Το δωμάτιο είναι η γυναίκα. Αρχή της έμπνευσής μου ήταν η ιδέα του ονείρου που εμμένει, η ματαίωση. Η ηρωίδα γίνεται όχημα των προσδοκιών της, σωρεύει πέτρες-επιθυμίες και χτίζεται από αυτές. Όλα συμβαίνουν σε μία ημέρα ή σε μία ζωή. Ο χρόνος την εμπαίζει. Η ηρωίδα συνδέεται με τη μουσική. Η κιθάρα της γίνεται ένα "άλλο εγώ" στο οποίο απευθύνεται. Δεν είναι τυχαίο που χάνεται μία νότα. Η ίδια στέκεται απέναντι σ’ ένα όλον, όπως μέσα σ’ ένα "κοντσέρτο" ένα σόλο όργανο απέναντι σε μία ορχήστρα· ο κόσμος μέσα της κι έξω ο κόσμος ως ένα αντικαθρέφτισμα της αλήθειας της.