ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ 1965-2005

Στην παρούσα μελέτη, ο συγγραφέας επιχειρεί να εξετάσει επιστημονικά τη σχέση ανάμεσα στο πολεμικό ύφος του λαϊκισμού και τη ρητορική του εκσυγχρονισμού, στην Ελλάδα, κατά την περίοδο 1965-2005. Για την κριτική προσέγγιση του λαϊκιστικού ρεύματος, που στην Μεταπολίτευση εκπροσωπήθηκε από το ΠΑΣΟΚ, ο συγγραφέας επιλέγει να παρουσιάσει και να αναδείξει σημαντικές πλευρές του πολιτικού λόγου του Ανδρέα Παπανδρέου, όπως αυτός συγκροτείται ήδη από τα μέσα της κρίσιμης δεκαετίας του '60, ενώ για την τομή του εκσυγχρονιστικού ρεύματος επιλέγεται η οκταετία του Κώστα Σημίτη (1996-2004). Ορισμένα από τα ερωτήματα που πραγματεύεται η μελέτη είναι τα ακόλουθα: δικαιούμαστε, και υπό ποιούς όρους, να θεωρούμε ευθέως ανταγωνιστική τη σχέση λαϊκισμού και εκσυγχρονισμού; Με ποιές προϋποθέσεις μπορεί και πρέπει να ελεγχθεί η συναισθηματικοποίηση της πολιτικής, στην οποία προτρέπει ο λαϊκισμός; Ο λαϊκισμός είναι πάντα "αντιδραστικός" ή μπορεί να υπάρξει και ένας "προοδευτικός", ένας "φιλελεύθερος" λαϊκισμός; Από την άλλη πλευρά, ποιες δυνατότητες επιτυχίας έχει ένα εκσυγχρονιστικό πρόταγμα που αυτοπαρουσιάζεται ως ιδρυτικά αντιλαϊκιστικό; Στόχος του βιβλίου δεν είναι να ξαναγράψει την ιστορία της Μεταπολίτευσης, θέλει απλώς να αναστοχαστεί κρίσιμες όψεις της , πέρα από τις τρέχουσες εξιδανικεύσεις και αναθέματα. Να εντοπίσει, με αξιολογική ουδετερότητα, τα εμφανή ελλείμματα ενός προτάγματος που ήθελε να είναι ανανεωτικό, αλλά εκφυλίστηκε σε δημαγωγία και κρατισμό, επειδή δεν κατόρθωσε να απαντήσει στις απορίες που γεννά η μαχητική συμβίωση λαϊκισμού και εκσυγχρονισμού.