«ΜΕ ΘΥΣΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΤΙΜΟ»

Ανακαλώ στη μνήμη μου μια σκηνή που θεωρώ καθοριστική. Μόλις είχα τελειώσει το λύκειο και οι αναζητήσεις ήταν έντονες. Ένα βράδυ βγήκαμε περίπατο με έναν πολύ καλό φίλο, τότε δευτεροετή φοιτητή της Νομικής. Συζητήσαμε αρκετά. Μέχρι τότε δεν είχα και τόσο καλή σχέση με το βιβλίο. Γυρίζοντας στο σπίτι του με παρότρυνε να αλλάξω στάση απαριθμώντας μου τα πολλαπλά οφέλη από τη μελέτη. Όταν είδε ότι πείστηκα, μου δάνεισε ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη του. Το διάβασα άπληστα, γιατί ήταν πολύ ενδιαφέρον. Ήταν η αρχή. Είδα πόσο είχε δίκιο και εγώ κατάλαβα πως ακόμα και ένα καλό βιβλίο μπορεί να σου ανοίξει δρόμους. Παρατήρησα ότι ο φίλος μου είχε αρκετές υπογραμμίσεις και σημειώσεις, όλες με μολύβι. Σε επόμενη συνάντησή μας μου εξήγησε πως το μολύβι το ξανασβήνεις, αντίθετα με το μελάνι που μένει ανεξίτηλο. Και το βιβλίο καταστρέφεται. Μου τόνισε μάλιστα πως "όταν διαβάζεις, το μολύβι πρέπει να είναι δίπλα σου. Αργότερα όταν θέλεις να το φρεσκάρεις στη μνήμη σου και δεν έχεις χρόνο να το ξαναδιαβάσεις, θα σε βοηθούν πολύ οι σημειώσεις".
Η συμβουλή του καλού αυτού φίλου ήταν πολύτιμη. Από τότε μέχρι σήμερα πέρασαν αρκετά βιβλία από τα χέρια μου. Και είναι όλα με σημειώσεις. Κάποιες από αυτές τις σημειώσεις σκέφτηκα να τις κοινοποιήσω στους αδελφού, οι οποίοι δεν διαθέτουν χρόνο για την ανάγνωση πολυσέλιδων βιβλίων. Δυστυχώς, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων γύρω μας έχει πάρει διαζύγιο από το βιβλίο. Ειδικά τα νέα παιδιά δεν διαβάζουν καθόλου. Το βιβλίο αντικαταστάθηκε από την οθόνη. Αν αναλογιστεί κανείς πόσο χρόνο σπαταλάνε τα νέα παιδιά, δυστυχώς και οι μεγάλοι στο κινητό, στο tablet, στον υπολογιστή, στην τηλεόραση σε πιάνει κατάθλιψη.