ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ ΔΑΚΡΥ

Δεκαοχτώ αυτοτελείς ιστορίες, δεκαοχτώ μικρά επεισόδια της διαδρομής ανθρώπων που στο τέλος της ιστορίας τους άφησαν "μια σταγόνα δάκρυ", ως απόσταγμα της βιωμένης εμπειρίας τους. Άνθρωποι φτιαγμένοι με τα ίδια υλικά που είμαστε φτιαγμένοι όλοι μας. Πρόσωπα υπαρκτά ή φανταστικά που είδαν, άκουσαν, γεύτηκαν τη ζωή και βίωσαν κάποιες ιδιαίτερα "ευαίσθητες" για τους ίδιους στιγμές· κάτι σαν αυτό που αποκαλείται από όλους μας "αλατοπίπερο της ζωής".
Ο συγγραφέας θυμάται, μετασχηματίζει μνήμες και γεγονότα που έχουν ως φόντο το Ηράκλειο, τα Χανιά, το Ρέθυμνο, την Κωνσταντινούπολη. Υφαίνει στον αργαλειό της μνήμης και ταλαντεύεται, σαν εκκρεμές, πότε προς τη χαρά πότε προς τη λύπη.