ΜΙΚΡΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

[Δείγμα γραφής ]

[...] Η λέξη πως μπορεί να ειπωθεί χωρίς κάτι να παραλλάξει το νόημα της; Να γίνει λέξη καθαρή, κρυστάλλινη, αυτή ήταν η επιθυμία της, ώστε να γίνει αυτό το συμβάν που σταματάει τον χρόνο. Συνέχισε τον μονόλογο της αναλογιζόμενη την συνάντηση μας, την δική μας συνάντηση εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Συναντηθήκαμε ποτέ στον χώρο, στον χρόνο; Υπήρχαν αυτές οι διαστάσεις ή αποτελούσαν επινόηση; Θα συναντηθούμε σε λίγο, έτσι θα το φανταστούμε, δίχως εντάσεις, χωρίς εκτάσεις. Σε λίγο, αυτό επιθυμώ. Ο χρόνος, το πιστεύω πως πρόκειται να συναντηθούμε σε λίγο. Ο χρόνος απογοητεύει, σε θέλω, αυτό επιζητούσα από τη πρώτη στιγμή που ταξίδεψα μέσα στο μελαγχολικό σου βλέμμα, στο βλέμμα που είδα την απουσία μου, κοιτάχτηκα και έλλειπα, μου λείπεις και όμως δεν είμαι εδώ... χωρίς να καταφέρνει να ολοκληρώσει τη φράση καθώς η απόσταση μεταξύ των χειλιών μας εκμηδενίστηκε διακόπτοντας τη ροή του χρόνου.