ΜΠΟ ΧΟΥ

...Το σχεδόν συνεχές σκοτάδι δυσχεραίνει πολύ τη λειτουργία της γραφής, ενώ φωτίζει με ένα περίεργο μαύρο φως κάποιες πτυχές της μνήμης μου που έως τώρα αγνοούσα. Για να το πω καλύτερα, θυμάμαι με μεγάλη ακρίβεια πράγματα που μάλλον δεν συνέβησαν ποτέ, ενώ για κάποια άλλα, που η λογική μου σκέψη εγγυάται την αυθεντικότητά τους, η μνήμη μου αρνείται να δώσει στοιχεία, λες και επιμένει να γράψει αυτή η ίδια την ιστορία, όπως κάνουν άλλωστε πάντα οι νικητές. Γιατί αν κάτι διαπίστωσα το διάστημα αυτό, που ένα φυσικό φαινόμενο με ανάγκασε να ζήσω μία αφύσικη ζωή, είναι πως η μνήμη είναι υλικό μαχόμενο. Κρύβεται σε πτυχές σεντονιών, μέσα σε οσμές και σε τυχαίους ήχους. Μεταμφιέζεται σε άγγιγμα γυναικείου δέρματος και σε άρωμα πρωινού καφέ. Άλλοτε πάλι εγγράφεται σαν μουχλιασμένο μόρφωμα στους τοίχους. Μα πάντα είναι εκεί, καραδοκώντας τη στιγμή που η λογική του παρόντος θα αδυνατίσει και θα της επιτρέψει να αναστηθεί, αναθεωρώντας, μεταλλάσσοντας και κερδίζοντας πόντο πόντο την αλήθεια στο πολεμικό πεδίο της ανάμνησης, γράφοντας έτσι, σαν νικητής, τη δική της ιστορία.