ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ

T' ΑΠΛΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΕΓΩ ΑΓΑΠΩ Τ' απλό παιδί, που εγώ αγαπώ, δεν έζησε στα πλούτη, δεν έχει τρόπους να φερθεί και μήτε να ντυθεί, -μα 'ναι το πιο καλό παιδί, που μες στην πλάση τούτη μπορεί ν' απαντηθεί! Δεν ξέρει γράμματα πολλά, δεν κάνει για σαλόνι, τα ρούχα του είναι της δουλειάς, τριμμένα και παλιά, -μα το μεγάλωσε το φως, αυτό που μεγαλώνει τα ξένοιαστα πουλιά... Κι άλλοτε μού' τυχε ξανά, -στο διάβα κάποιου δρόμου, να περπατήσω συντροφιά με διάφορα παιδιά, -μ' αυτό, σεμνό και ταπεινό, βαδίζει στο πλευρό μου, σα μια μικρή καρδιά... Κι όταν των άλλων των παιδιών τα λούσα βλέπει πλάι κι αυτό δεν έχει πιο καλό κοστούμι να ντυθεί, τότε γυρίζει τη ματιά -και μου χαμογελάει, να παρηγορηθεί...