ΝΟΣΤΟΣ

Ξενιτεμός Σε μια λάμψη να μικραίνει που βυθίζονταν στη χάσηδίχως καν να περιμένει (το ηλιοβασίλεμα δεν μένει)είπες το πικρό αντίο και το Γύθειο χαιρετούσες… Σήκωσε άγκυρα το πλοίο και σε πήρανε τα δάκρυαπου ξέβρασε η θάλασσα στης αμμουδιάς την άκριακαι στη Μάνη πυργωθήκαν τ’ αποχωρισμού φιλιάμε καημούς και οϊμένα (κι άχνα δεν έβγαλες, μιλιά). Στέναζες στα μακρινά για δεν ήρθε να σου φέρειτους θερμούς χαιρετισμούς τ’ αγέριμε διαβατάρικα πουλιά που ’ρχονται και πάνεκαι με λαλίστατους κελαηδισμούς ανασκιρτάνεεκεί που μοχθείς με χίλιες δυο ελπίδεςπου μάντεψαν και οι Δελφοί, μα εσύ ποτέ δεν πήγες… Σ’ αυτή την ψυχοσώστρα ζεστασιά - Μέγα το φωςστου ήλιου αυτή την απλωσιά που φώτισε ο Θεόςποτέ δεν ξέχασες τη Μάνη που η νοσταλγία αναπολεί…Τι κι αν της ξενιτιάς λιμάνι; Σ’ αναγαλλιάζουν στοχασμοί!03-09-2008- See more at: http://www.lexitipon.gr/product/71/nostos.html#sthash.y1P4TzlZ.dpuf