Η καλή συγγραφέας γράφει σε πρωτοπρόσωπη ημερολογιακή αφήγηση μπαίνοντας στο μυαλό ενός δεκατριάχρονου, την ιστορία της ζωής του, όταν αυτή τέμνεται με ένα κουταβάκι που το βρίσκει εννιάμισι χρονών παραμονή Χριστουγέννων στο δρόμο και το παίρνει σπίτι. Κι η σχέση του μικρού με το κουτάβι είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία να μιλήσει για το μεταφυσικό, γι' αυτό που δεν γίνεται να εξηγηθεί, εστιάζοντας σε ένα τραγικό περιστατικό μέσα στην πυρκαγιά του καλοκαιριού στο Μάτι, όπου ο πατέρας πυροσβέστης του αφηγητή μένει κλινικά νεκρός και ζητείται από την οικογένειά του να χαρίσει την ζωντανή ακόμα καρδιά του ως μόσχευμα και το σκυλάκι αντιλαμβάνεται πού βρίσκεται η καρδιά, σε ποιο σώμα... Έτσι ο άνθρωπος που δέχεται το μόσχευμα γνωρίζει τον ήρωα και σε μια πολύ δύσκολη για τον ίδιο σκηνή (αλλά και λογοτεχνικά εξαίσια) αποδέχεται την αλήθεια. Εξαιρετικό αφήγημα για τον ηρωισμό, τα ζώα, την αυτοθυσία, την αποδοχή, το μεταφυσικό, το θάνατο, και ευαισθητοιποίηση επίσης στο θέμα της μεταμόσχευσης/ δωρεάς οργάνων, γραμμένο πολύ πιο συγκρατημένα απ ότι θα περίμενε κανείς από την Πόθου που έχει στο τσεπάκι της το λυρισμό.
Σίγουρα το καλύτερο βιβλίο της.