Ο ΕΠΙΜΕΝΩΝ ΕΡΩΤΑΣ ΝΙΚΑ

[...]Ως κι η πέτρα χάνει τ’ άσπαστό τηςστο χείλος του γκρεμού.Εσύ θα το εγκατέλειπες ποτέ για ’μένα;Μη φοβάσαι...Μη διστάζεις...Ως και τα θραύσματά σου προτίθεμαι ν’ αγκαλιάσω. [...]Ο ανεμόμυλος κι ο φάροςνα χαιρετιστούν θέλω ξανά.Να κάνουν σινιάλο ο ένας στον άλλο,γυρνώντας κι αναβοσβήνοντας,για να δείξουν χαρούμενοι το σμίξιμό μαςκαι να δώσουν την ευχή αυτήν τη φορά να ’ναι αειθαλές...