Ο ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΣ ΠΙΘΗΚΟΣ

(...) Υπάρχουν όντως αρκετά και πάγια επιχειρήματα υπέρ της θεώρησης του Γραμματικού Πιθήκου ως δοκιμίου. Το βιβλίο ενέχει πολλές σελίδες άρτιας και εμπεριστατωμένης τεχνοκριτικής, είτε πρόκειται για ερμηνείες ινδικών τοιχογραφιών με μυθολογικά (κεφ. 5) ή ερωτικο-τελετουργικά (κεφ. 13) θέματα, είτε της τέχνης των φρενοπαθών (κεφ. 20), είτε ακόμη για λαμπρές και σαφείς συνάμα παρατηρήσεις πάνω στην αισθητικήν υπόσταση της ζωγραφικής - σε σύγκριση με τη λογοτεχνία (κεφ. 22) - και γενικότερα η όλη θεώρηση του φυσικού και του ανθρώπινου τοπίου προδίδει ένα εξασκημένο και καλλιεργημένο μάτι, που ανήκει σε κάποιον ο οποίος περιηγήθηκε στα μεγάλα μουσεία και πινακοθήκες του κόσμου. Μακράν όμως του να εξαντλεί το θεματικό φάσμα του έργου, η τέχνη αποτελεί μονάχα ένα από τα αντικείμενα που πραγματεύεται. Ο Γραμματικός Πίθηκος περιλαμβάνει επιπλέον ιδέες γύρω από τη σημασιολογία και τη σημειολογία, τη φιλοσοφία της γλώσσας ή χωρία που ανάγονται στο φιλοσοφικό λόγο tout court, και κυρίως σκέψεις - ανεπτυγμένες αναλυτικά ή συμπυκνωμένες σε εντατικά αποφθέγματα - πάνω στην Ποίηση, που αποτελεί "το θέμα των θεμάτων" για τον στοχαστή Οκτάβιο Παθ. (...) (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)