Ο ΗΡΩΑΣ ΜΟΥ Ο ΑΧΙΛΛΕΑΣ

Το βιβλίο αυτό δεν είναι η "βιογραφία" του Αχιλλέα ούτε είναι απλώς ένα μυθιστόρημα για τη ζωή του ομηρικού ήρωα. Ο συγγραφέας οδηγεί τον αναγνώστη στα μύχια της θρυλικής αυτής ελληνικής μορφής. O Vincent Delecroix έχει μια απρόσμενη οικειότητα με το βασιλιά των Μυρμιδόνων, καθώς διακρίνει όλες τις κρυφές πτυχές της προσωπικότητάς του. Πέρα από την οργή του ήρωα, πέρα από τη μήνι του για τον Αγαμέμνονα, πέρα από τον πρώτο πολεμιστή της Τροίας, βλέπει επίσης το παιδί που μεταμφιεσμένο σε γυναίκα κρυβόταν ανάμεσα στις κόρες του Λυκομήδη, που επέλεγε ερωτικούς συντρόφους ανεξαρτήτως φύλου και που τελικά δεν ξέφυγε από τη θνητή του φύση. Βλέπει τον ήρωα που πέθανε από το βέλος του Πάρη - το βέλος που βρήκε το μοναδικό τρωτό σημείο του, τη φτέρνα. Η πανανθρώπινη αγωνία της θνητότητας και η προσπάθεια του ανθρώπου για υστεροφημία διατρέχει όλο το βιβλίο: "Ο Αχιλλέας, όμως, τρέχει προς το θάνατό του. Τρέχει τόσο γρήγορα που δρασκελίζει τον κόσμο και εισβάλλει, αρματωμένος σαν αστακός, στην κατοικία των νεκρών, παραμερίζοντας και τους θεούς ακόμα. Ο Αχιλλέας βιάζεται να πεθάνει, τρέχει προς την αθανασία και δεν έχει χρόνο. Η επιλογή για μια ζωή σύντομη, φλογερή και δοξασμένη αντί για μια μακροχρόνια και ασήμαντη ύπαρξη, τον έριξε στον αγώνα δρόμου, δημιούργησε το γοργοπόδαρο Αχιλλέα". Σε αντίθεση με τον Οδυσσέα όμως, ο Αχιλλέας δε σκέφτεται ούτε για μια στιγμή την επιστροφή του στην πατρίδα - εξού και η τραγικότητά του, που είναι και δική μας τραγικότητα. Ο Vincent Delecroix εγείρει ένα ναό για το γιο της Θέτιδας, ενώ παράλληλα ρίχνει φως στο μυστήριο της ζωής και αποκαλύπτει τα ρυθμικά στάδια δημιουργίας της ιδιαίτερης ταυτότητας του ατόμου. Όπως ο ίδιος δηλώνει: "Αυτός είναι ο λόγος που το "εγώ" δεν εμφανίζεται παρά μόνο στο τέλος του βιβλίου, παρά μόνο στις τελευταίες φράσεις - σε όλο το βιβλίο χρησιμοποιώ το "εσείς"". Αυτός ο μικρός λογοτεχνικός ναός δεν είναι ένα ακόμη από τα έργα που δημιουργήθηκαν προς τιμή του ήρωα που ενέπνευσε το Δάντη, το Σαίξπηρ, τον Kleist, τ