Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΠΛΕΝΕΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΣΤΑ ΝΕΡΑ ΠΟΥ ΚΥΛΑΝΕ ΑΠ’ ΤΟ ΣΩΜΑ ΣΟΥ

ΕΥΚΟΛΗ ΠΟΙΗΣΗ

Τα πρωινά της Κυριακής
ό,τι καιρό κι αν κάνει έξω από το παράθυρό μου
εγώ ονειρεύομαι μια ποίηση εύκολη
που να μην εκθέτει τον αναγνώστη ούτε τον ποιητή
σε ανυπέρβλητες δυσκολίες και σ’ αγωνίες υπεράνθρωπες.

Σαν τις σκέψεις που κάνεις
περιμένοντας τη σειρά σου στο μίνι μάρκετ:

τι θα μαγειρέψεις το μεσημέρι,
πώς θα τακτοποιήσεις μες στο συρτάρι τα μπαχαρικά,
ποιο τραγούδι να βάλεις για ήχο κλήσης στο κινητό σου
ή τι να κάνει άραγε αυτή την ώρα εκείνη που αγαπάς –

και ασυναίσθητα χαμογελάς.

Η γυναίκα στο ταμείο σού χαμογελάει κι αυτή
και λάμπει στο φως που μπαίνει απ’ το παράθυρο
το μικρό σκουλαρίκι στη μύτη της

και είναι ακόμα Κυριακή πρωί,
έχεις όλη τη μέρα μπροστά σου.