ΟΙ ΧΡΥΣΕΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ Τ. Β'

Ένας απ' τους συναδέλφους μου που σεβάστηκα για το ήθος του κυρίως και γι' αυτό τον αγαπώ είναι ο Τάσος Κουτσοθανάσης.
Και το δεύτερο αυτό πολυσέλιδο και πάλι βιβλίο του, αποδείχνει ότι το πρώτο περπάτησε καλά και ο Τάσος έχει πολύ υλικό ζωής ακόμα να καταθέσει στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού, όπου άσκησε και ασκεί την θαυμαστή του επαγγελματική παρουσία.
Στο κείμενο του θα διαπιστώσετε ότι αγαπάει τόσο πολύ το χώρο αυτό, που και τους ανθρώπους του τους αντιμετωπίζει αντίστοιχα. Δεν θα κυνηγήσει απ' τη «φίρμα» το σκάνδαλο, ακόμα κι αν έχει στα χέρια του την πληροφορία, (που αυτός ειδικά πάντοτε την έχει...) δεν θα τον ξεμπροστιάσει. Θα τον οδηγήσει αργά και μεθοδικά να βγάλει έξω τον καλύτερο εαυτό του για το καλό του και για το καλό του τραγουδιού μας.
Παράλληλα όμως είναι και...γουρλής! Έβγαλε αμέτρητες πρωτιές με πρωτοεμφανιζόμενους ερμηνευτές και δημιουργούς, και όλοι τους κάνανε λαμπρή καριέρα στο τραγούδι! Αυτά τα πρωτάκια, (ανάμεσα τους θα αναγνωρίσετε αμέσως τις κατοπινές μεγάλες φίρμες), τα αντιμετωπίζει σαν την ψυχικάρα πόρνη που πρωτοβγάζει στο κλαρί τον τρακαρισμένο έφηβο!
Με πείρα και αγάπη τον οδηγεί στο βάπτισμα του πυρός της δημοσιότητας, κάτι που δεν συμβαίνει πια στους δύσπεπτους συναισθηματικά και δίσεκτους πνευματικά καιρούς μας.
Κοντολογίς, κυρίες και κύριοι, ο φίλος μου, (διότι είναι φίλος μου αληθινός) ο Τάσος Κουτσοθανάσης, αξίζει περισσότερα απ' όσα ξέρετε γι' αυτόν.
Το ελληνικό τραγούδι του χρωστάει πολλά. Και δυστυχώς δεν τον έχει αμείψει αντίστοιχα.
Όμως ο Τάσος με ένα παιδικό χαμόγελο, επιμένει: Καλός και ήπιος, είναι πάντοτε εδώ για οτιδήποτε περνάει απ' το πεντάγραμμο. Και κυρίως για όσους παράγουν πολιτισμό μέσα απ' αυτό.
Η περίπτωση του έχει όλα τα στοιχεία γι' αυτό που ονομάζουμε: Έντιμος μαχητής. Μια ιδιότητα δηλαδή, που είναι πλέον είδος εν ανεπάρκεια και σπανίζει στη μοντέρνα μεν και γρήγορη, αλλά και θλιβερά οριζόντια εποχή μας.

Δημήτρης Ιατρόπουλος