ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Δεν υπάρχει κανείς να μας ζητήσει συγγνώμη διότι καταδικαστήκαμε να είμαστε η πρώτη γενιά εδώ και αιώνες που θα ζήσει χειρότερα από τους γονείς της; Διότι μας έκαναν να γεννηθούμε και να χτίσουμε τα ιερά μας όνειρα περί ευζωίας κι ύστερα μας άφησαν χωρίς χρήματα και χωρίς δουλειά, ακριβώς τη στιγμή που ετοιμαζόμασταν να τα ζήσουμε, εκείνα τα όνειρα; Βραβευμένο το 2011 με το πιο έγκυρο ιταλικό λογοτεχνικό βραβείο, το βραβείο Strega, το βιβλίο αυτό του Εντοάρντο Νέζι (που κινείται μεταξύ μυθιστορήματος και δοκιμίου, αυτοβιογραφίας και οικονομικής ανάλυσης) αποτελεί μια σκληρή όσο και οξυδερκή καταγγελία της κρίσης που βιώνουμε σήμερα σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, το οποίο έδωσε μεγαλύτερη σημασία στις οικονομικές παραμέτρους και λιγότερη στις ανθρώπινες ανάγκες. Περιγράφοντας την κρίση της υφαντουργίας στη γενέτειρά του, το Πράτο, και την άνευ όρων παράδοσή της στους Κινέζους, ο Νέζι γράφει ένα βιβλίο που ενδιαφέρει εξίσου τους Έλληνες, τους Ισπανούς, όλους όσοι ζούνε σήμερα μια οικονομική και πολιτισμική κρίση που θα μπορούσε να αποφευχθεί. Ένα βιβλίο που προκάλεσε συζητήσεις στην πατρίδα του - από τις πιο ζωντανές και ασυνήθιστες εκφράσεις της σύγχρονης ευρωπαϊκής λογοτεχνίας.