ΟΙ ΓΑΤΕΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ Δ. Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Ένας νέος φανατικός για γράμματα, γεννημένος στο Βόλο το 1979, έφερε το 2007 τα ποιήματά του στον εκδοτικό οίκο και άντεξε την πενταετία που κύλησε μέχρι να εκδοθούν. Ποιήματα που κατορθώνουν μέσα από δρόμους φαινομενικά πατημένους (όπως η σεβαστική στάση του Οδυσσέα Ελύτη προς το φίλο του καπετάνιο-ποιητή Δ. Ι. Αντωνίου, ο εξωτισμός του Καββαδία, ο μοντερνισμός του Σεφέρη) να χαρτογραφήσουν μια εσωτερική περιπέτεια στον αντίποδα του λυρισμού. Οι γνωστοί κύβοι που συνθέτουν τη θεματολογία και την ψυχολογία της Γενιάς του '30 αναδομούνται και ανατοποθετούνται, οι λέξεις είναι αυτές που ξέρουμε, αλλά ο αιώνας γύρισε, τα μάτια έχουν δει άλλες εικόνες και το αίσθημα ανετράπη: η ποσόστωση της ελπίδας στον ορίζοντα είναι πολύ μειωμένη.

Το τραμ προχωρεί. / Ο δρόμος αναγγέλλει / Μια πορεία / Απέραστη. Ενώ / Τρεις επιβάτες κλαίνε. / Τους ακούγαμε / Να λένε για τη ζωή / Ότι κι αυτούς / Έριξε χάμω εκείνος / Που πήγαν και ψήφισαν.

"Διάθεση στοχαστική και παιγνιώδης ... υπερρεαλιστική συνδιαλλαγή με το χρόνο [αλλά και με τους χώρους και με τις χώρες] ... γερά λογοτεχνικά θεμέλια ... πειθαρχημένη γλώσσα ... ασύνειδες επιθυμίες." Ένας πρωτοεμφανιζόμενος ποιητής με τα όπλα αυτά που επισημαίνει η κριτικός και λογοτέχνις Ευτυχία Παναγιώτου (www.poema.gr) φαίνεται να ανοίγει μεγάλο δρόμο μπροστά του. Ας είναι καλός, όσο κι αν όπως ο ίδιος ομολογεί: "Διπλή η αγωνία κι η εποχή που χαίνει, και το κακοπάθημα των ονείρων μας των φίλων των στοχασμών.
"Επιτέλους επιστροφή στο δικό μου τόπο, ο οποίος υπήρξε τόπος συνάντησης. Τούτα τα αμάξια κι ο ουρανός, οι γειτονιές, οι γρίλιες. Επιτέλους επιστροφή στους ίδιους μαρασμούς. Έναν έναν: του ανθρώπου που κοιτάει μπροστά και ξαναγυρίζει. Του ανθρώπου που κλείνει τα μάτια για ν' ακούσει το ραδιόφωνο.
"Ξαναγύρισα σε άλλα πολιτεύματα μέσα σε ημέρες βροχερές. Μου 'χεις δείξει το μισό δρόμο, και τούτο είναι αρκετό. Αλλά τους φίλους μου τους βρήκα εδώ με τα ίδια παράπονα με τις ίδιες αγωνίες. Μακάρι να τους ωφελούσε το αύριο ή το χτες. Μετέωροι