ΟΙ ΚΟΡΜΟΡΑΝΟΙ ΤΟΥ ΜΑΚΑΟΥ

ΑΦΙΛΟΞΕΝΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ

Στην τραμουντάνα γύρισε και πού απανεμιά,
βόρεια θάλασσα, φαρμάκι ο αέρας να στενάζει,
τα στράλια σφυρίζουν, η πλώρη στον πάγο βογκά,
με μια πορεία μέσα σ’ ένα ζόφο που πονάει.

Το καραβοφάναρο, στοιχειό που σε τρομάζει,
κι η σειρήνα του, στ’ ανέμου την ανάσα τη βαριά
κι’ απ’ το στρόβιλο η καμπάνα στη πλώρη να βαράει.
κουράγιο παίρνεις στου Skagen το φανάρι δεξιά.

Κάλλιο μουσώνες στον απέραντο Ινδικό,
κι’ όχι αλγεινές θάλασσες π’ ο χρόνος δεν περνάει,
στην κόφα κάτω από της πορείας τον φανό,
να κοιτάς το σκοτεινό τ’ απέραντο, με κονοκιάλι.