ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ

Η λαμπρή ανάλυση της φθίνουσας πνευματικής μας ζωής από τον Ράσελ Τζάκομπυ είναι ελπιδοφόρα: μακάρι να δώσει καρπούς. (Γκορ Βιντάλ) "Απολύτως ανεξάρτητο από τις κρατούσες ακαδημαϊκές βραχύβιες δημοφιλείς μόδες, δεν ανέχεται τη νεφελώδη πολυλογία, είναι εριστικό και δεν κάνει επίδειξη γνώσεων... Και το κυριότερο: το βιβλίο είναι γραμμένο στην καθομιλουμένη γλώσσα και όχι στο ακαδημαϊκό γλωσσικό ιδίωμα. Για όλους αυτούς τους λόγους, θα το καταγγείλουν αγρίως εκείνοι που εξισώνουν εμβρίθεια με αριθμό υποσημειώσεων ανά σελίδα". (Κρίστοφερ Λας) "Εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο, που δείχνει την ενόχληση και τη δίκαια αγανάκτηση του συγγραφέα του". (Τζον Κ. Γκάλμπραιηθ) "Ο Τζάκομπυ υποστηρίζει την υπόθεσή του πιο επίμονα και διαφωτιστικά από όσο έκανε ποτέ οποιοσδήποτε άλλος... Οι εκλάμψεις του θυμίζουν Μένκεν και Έντμουντ Ουίλσον σε ορισμένες πολύ έξυπνες πολεμικές τους". (Sean Wilenta) "Γραμμένο με το ζωηρό, διεισδυτικό ύφος που χαρακτηρίζει τα καλύτερα έργα των διανοουμένων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό, το βιβλίο αυτό ερευνά εμπνευσμένα και, παραδόξως, αναζωογονητικά ένα αποθαρρυντικό φαινόμενο. Μας θυμίζει το κριτικό πνεύμα, που μας λείπει όχι μόνο τώρα αλλά μας έλειψε πολύ και στο παρελθόν". (The Christian Science Monitor) Το προκλητικό αυτό βιβλίο παρουσιάζει το χρονικό της εξαφάνισης του "δημόσιου διανοούμενου" στις Η.Π.Α. Επί πάνω από σαράντα χρόνια, στο πολιτισμικό τοπίο κυριαρχούν διανοούμενοι που γράφουν σε γλώσσα κατανοητή στον μορφωμένο αναγνώστη και απευθύνονται σ’ αυτόν. Οι νεαρότεροι διανοούμενοι που τους διαδέχθηκαν γράφουν δυσνόητα, γιατί απευθύνονται σε άλλο κοινό: στους ακαδημαϊκούς. Σε αντίθεση με τους παλαιότερους διανοούμενους, που έζησαν στο μποέμικο περιβάλλον της μεγαλούπολης και έγραψαν για το μορφωμένο κοινό, οι σημερινοί στοχαστές τρύπωσαν στα πανεπιστήμια, στα οποία η κατάληψη ενός πόστου φαίνεται πολύ ανώτερη από την πνευματική αναζήτηση. Σε μία διεισδυτική και παθιασμένη πολεμική, ο συγγραφέας εξετάζει πώς η αριστοκρατ