ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΟΥ ΣΤΟ ΤΡΙΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

“...Η προετοιμασία για ένα δημιουργικό επάγγελμα είναι μια εκπαίδευση προς την τελειότητα, συγκρίσιμη με την προπόνηση ενός αθλητή. Δεν πρέπει να αντιλαμβανόμαστε την τελειότητα ως το εξαιρετικό κατόρθωμα μιας τυχερής στιγμής, ως επιτυχία, χάρη, ταλέντο ή τύχη, αλλά ως μια συνήθεια, καθώς και ένα περιβάλλον, που χαρακτηρίζεται από την ανακάλυψη των ορίων μας και την ανάγκη να τα υπερβούμε. Το να μάθεις την τεχνική είναι το πρώτο βήμα για να ελευθερωθείς από αυτήν και να την απορρίψεις. Η εκπαίδευση επιτυγχάνει τον στόχο της μόνο αν δημιουργεί κάτι όμοιο με παγόβουνο, όπου το αναδυόμενο κομμάτι είναι η συγκεχυμένη γνώση και το βυθισμένο η ενεργή γνώση, η οποία είναι ρητή στην πράξη και μόνο ύστερα μπορούμε να την εκφράσουμε με λόγια.

Υπάρχει ένα κομμάτι του θεάτρου που είναι βυθισμένο και που εμείς δεν το βλέπουμε ή δεν θέλουμε να το δούμε. Όποιος γράφει χρονογραφήματα και ιστορία τείνει να βλέπει μόνο τις ημιδιαφανείς κορυφές των βουνών από πάγο καθώς περνούν από δίπλα του, μεταφέροντας μαζί τους τα ακίνητα πλοία. Αγνοεί τους άπειρους και δυσδιάκριτους δρόμους μέσα στους οποίους μια πληθώρα θεάτρων είναι παρόντα στην κοινωνία, συνήθως ανώνυμα, χωρίς ονόματα διάσημων καλλιτεχνών ή με καλλιτέχνες που γίνονται γνωστοί μόνο μετά τον θάνατό τους. Το θέατρο είναι ένα μέσο για να υφάνεις σχέσεις, να ζήσεις μια ανεξάρτητη από περιστασιακές πιέσεις ζωή, να διατηρήσεις τη δίψα για ένα μέλλον που μοιάζει ακατόρθωτο, να δημιουργήσεις μια όαση «φυσιολογικής» ζωής εν μέσω της αμείλικτης πορείας της Ιστορίας, να φέρεις το άρωμα της ελευθερίας στις φυλακές και να καλλιεργήσεις, μη καταστροφικά, τη δική σου εξέγερση...”
Eugenio Barba