ΟΙΜΟΙ, ΛΕΓΟΥΣΑ

ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΕΙΣ

Ο μικρός μου γιός
παίρνει τον ρόλο του πατέρα μου.
"Κουλιώ" με αποκαλεί
και ξαναγίνομαι μικρή
κι εκείνος μεγαλώνει, ο προστάτης μου.
Ο πιο μεγάλος αποφεύγει να με προσφωνεί,
κι αν υποχρεωθεί
"μαμά" με λέει
ντροπαλά σχεδόν
και είναι σαν να θέλει
να κρυφτεί από τον εαυτό του.
Ο Αλέξης μου "μάνα" θαρρετά με φώναζε
- προσέξτε τον παρωχημένο χρόνο -
και τα σπλάχνα μου τραντάζονταν
καθώς με ταύτιζε
με τον υπέρτατό μου ρόλο.
Τώρα ίσως να καταλάβατε
γιατί θρηνώ. "Μάνα" ποτέ,
ποτέ δεν πρόκειται να ξανακούσω.