ΟΣΟ ΘΑ ΖΟΥΝΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Η διαδρομή ήταν όμορφη. Η σκούρα καφετιά γη ήταν σκαμμένη επειδή την ετοίμαζαν για σπορά, με μικρά βουναλάκια από άμμο, που θα τα ανακάτευαν με το χώμα για να μαλακώσει. Η μαύρη λάσπη που κατέβαζε ο Νείλος από την Αβυσσηνία ήταν σκληρή και παχιά. Αλλού ήταν φυτείες με τριφύλλι, ζαχαροκάλαμο, αλλού κηπευτικά καταπράσινα και καλοθρεμμένα. Τα βαγόνια πέρασαν πάνω από το Νείλο τρεις φορές. Η γη, μέχρι πέρα μακριά στον ορίζοντα, ήταν γεμάτη χουρμαδιές, ψηλές και λυγερόκορμες, με τις κορφές τους ν’ ανοίγουν σαν βεντάλιες. Παντού έβλεπες γκαμούζες, τις αγελάδες της Αιγύπτου, να σέρνουν το αλέτρι ή να γυρίζουν τα μαγκανοπήγαδα που ανέβαζαν το νερό από τα ποταμίσια κανάλια. Η Τέτα κοίταζε κι αποθαύμαζε το όμορφο τοπίο. Συνάμα όμως με τον ρυθμικό θόρυβο του τρένου, τα λόγια του Κώστα Τρικορίτη σ’ εκείνη την μπιραρία τυραννούσαν το νου της: "Δίδυμες... Δίδυμες...". Αποφάσισε να τα διώξει απ’ το μυαλό της. Γι’ αυτό πήρε το τετράδιο που κουβαλούσε πάντα μαζί της κι άρχισε να γράφει, μέχρι που έφτασαν στην Αλεξάνδρεια. Μέσα από την αφήγηση της ηρωίδας Τέτας Βαρίτου ζωντανεύει η μεσοπολεμική και μεταπολεμική Αλεξάνδρεια μέχρι την περίοδο της κρίσης του Σουέζ και το καθεστώς του Νάσερ. Δεν πρόκειται όμως για τις αναμνήσεις από τη ζωή της αστικής τάξης, αλλά για την απλή και δύσκολη καθημερινότητα των Ελλήνων της Αλεξάνδρειας. Παράλληλα, ο αναγνώστης μεταφέρεται στην Αθήνα του 1950: από τις γραφικές ταβέρνες της Νέας Φιλαδέλφειας, τα εργοστάσια στο Περιστέρι μέχρι τις προσφυγικές παράγκες του Πολυγώνου και τις λαϊκές συνοικίες στο Αιγάλεω.