ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΠΑΙΔΙ ΕΣΦΑΖΑΝ ΤΑ ΖΩΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ

ΓΑΛΗΝΗ

Μετά από μία σειρά περιστατικών, έχω πλέον πειστεί ότι τα αδέσποτα σκυλιά των πόλεων δεν είναι ούτε αδέσποτα, ούτε σκυλιά.

Παρόλο που δεν ασπάζομαι στις θρησκευτικές προσεγγίσεις για το επέκεινα, εδώ φαίνεται καθαρά πως πρόκειται για μετεμψύχωση ή για μετάσταση, αν προτιμάτε, των νεκρών ποιητών. Ναι, αδέσποτα σκυλιά γίνονται οι ποιητές όταν πεθαίνουν, το έχω πει και σε άλλο ποίημα παλιότερα, όταν αναγνώρισα τον Τάσο Λειβαδίτη. Έχω δει, ακόμα, τον Σολωμό και τον Κάλβο στη Ζάκυνθο, τη Γώγου στα Πατήσια, και, σε μία κωλοεπαρχία, γεμάτο ψώρα, άρρωστο, κουτσό και ετοιμοθάνατο, τον Κώστα Καρυωτάκη.