ΠΑΜΕ ΠΑΛΙ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΣΚΟΠΟ (DOYLE -ΝΕΦΕΛΗ)

Βρισκόμαστε στα 1924 και η Νέα Υόρκη είναι το κέντρο του κόσμου. Ο Χένρι Σμαρτ, γνωστός από το προηγούμενο βιβλίο του Roddy Doyle ("Ένα αστέρι που το έλεγαν Χένρι") έχει αφήσει πίσω του τη γενέτειρά του Ιρλανδία, αναζητώντας καλύτερη τύχη στον Νέο Κόσμο. Όμως, όταν μπλέκεται με τους νονούς της ποτοαπαγόρευσης, διαπιστώνει πως η πόλη όπου "χτυπάει η καρδιά της γης" δεν τον σηκώνει: είναι καιρός να βάλει πλώρη για μιαν "άλλη Αμερική", το Σικάγο. Εκεί δεν υπάρχει παρελθόν να τον βαραίνει. Ο τόπος είναι νέος, όπως και ο Χένρυ -αλλά νεότερη απ' όλους είναι η μουσική- η φλογερή, άγρια, χαρούμενη μουσική, που παίζει ένας άντρας με τρομπέτα και ματωμένα χείλη, ο Λιούις Άρμστρονγκ. Η μουσική του Άρμστρονγκ κινείται ελεύθερα, βρίσκεται παντού· όμως ο ίδιος είναι φυλακισμένος στο χρώμα του: υπάρχουν μέρη απαγορευμένα για έναν μαύρο, πράγματα ανεπίτρεπτα γι' αυτόν. Εξάλλου, οι νονοί της μαφίας δρουν ανεξέλεγκτα και στο Σικάγο: ελέγχουν κάθε θέατρο, κάθε κλαμπ, ακόμη και τον άνθρωπο με την τρομπέτα που βασιλεύει επί σκηνής. Ο Άρμστρονγκ χρειάζεται έναν δικό του, έναν λευκό, και ο άντρας που διαλέγει είναι ο Χένρι Σμαρτ. "Γεμάτο ενέργεια και φαντασία, το βιβλίο επιδεικνύει γλώσσα και ρυθμούς που κόβουν την ανάσα όπως και η μουσική, η οποία αποτελεί τον πυρήνα του. Για άλλη μια φορά, ο Roddy Doyle αποδεικνύεται μοναδικός στην ικανότητά του να μας εκπλήσσει με κάθε νέο του μυθιστόρημα" (Guardian)