ΠΕΛΑΓΟΣ ΣΤΟΧΑΣΜΩΝ

ΣΤΟ ΜΟΥΡΑΓΙΟ

Στο μουράγιο σε καρτερώ και σήμερα το σούρουπο
Σε ψάχνω μέσα στην ομίχλη και στην κάπνα των φουγάρων
Αναζητώ το πλοίο σου, την Ατλαντίδα, με τον υψηλότερο ιστό και
την κυματιστή σημαία

Την Ατλαντίδα μας όπως έλεγες
Τον μυθικό προορισμό ενός μακρινού παρελθόντος
Τη χώρα της ευμάρειας και του κάλλους
Μέχρι την ολοσχερή καταστροφή της από τον ίδιο της τον εαυτό

Απεικόνιση της ίδιας της ανθρώπινης φύσης μας
Έτσι καλείς το αγαπημένο σου πλεούμενο
Όταν το βρίσκουμε να ξαποσταίνει λίγες μέρες του χρόνου στο λιμάνι μας

Καθώς επιστρέφει από τις Ινδίες και τον Παναμά
Με το χιλιοταξιδεμένο σκαρί του και τις αστραφτερές του άγκυρες
Σαν τα πολύπαθα σώματά μας και την ανυπέρβλητη ψυχική δύναμή μας

Που σμιλεύονται μονάχα στις φουρτούνες και στους κυκλώνες