ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ

Μια τιτάνια προσπάθεια εκτυλίσσεται στις 1056 σελίδες του τρίτομου έργου της Άννας Μαραγκού, με την συμβολή των εικόνων του Πέτρου Φιάκκα, να μην ισχύσουν τα κοντά χίλια χρόνια πριν ειπωμένα λόγια της Άννας Κομνηνής ότι «ο χρόνος παρασύρει και παραλλάζει τα πάντα και τα καταποντίζει στο βυθό της αφάνειας». Όχι, λένε οι συνδημιουργοί του βιβλίου «Περπατώντας στο βασίλειο της Σαλαμίνας», θα τα φέρουμε όλα εδώ μπροστά σας: και τις μέρες του 1600 π. Χ. με τον κάμπο της Έγκωμης να χρυσίζει από ηδονή στο φως του ηλιάτορα, και τα κοχύλια των θεάτρων στους κλασικούς χρόνους και τις καμάρες των ναών και τους πύργους των τειχών στους Μεσαίους χρόνους να συναλλάζουν πωρόλιθους και μάρμαρα, και τους λαούς της Μεσογείου να συρρέουν και να ριζώνουν και να λιπαίνουν το χώμα της Κύπρου πλουμίζοντας την παράδοση και τη δύναμή της με τα δικά τους ιστορήματα, και το αίμα που κυλούσε για τα φυσικά πλούτη και τα κινητά θησαυρίσματα που απέρρεαν από τη θέση του νησιού στο έσχατο μετερίζι της Δύσης απέναντι στην πύλη της Ανατολής…τις ζωές απλών ανθρώπων σε κάθε εποχή και τις ζωές ισχυρών και μιαρών βασιλιάδων και πολεμάρχων, αγίων και αμαρτωλών…τριάντα εφτά εκατονταετίες με τρικυμίες και δόξες της θρυλικής γης της Σαλαμίνας και της Αμμοχώστου μέχρι το κοσμοπολίτικο Βαρώσι του 20ού αιώνα που ζωντανεύει απαράμιλλα στον δεύτερο τόμο, σαν αντάξια συνέχεια του θρύλου αυτού του τόπου ώσπου να βυθιστεί το 1974 σε νεκροφάνεια.
Διαβάζεται με πολλούς τρόπους αυτό το τρίψυχο βιβλίο, σαν ιστορία σαν παραμύθι σαν ελεγείο. Αφήνει ένα γερό καταπίστευμα δύναμης στον αναγνώστη: τη γνώση ότι τίποτα δεν χάνεται γιατί όπως καταλήγει η Κομνηνή «…ο λόγος της Ιστορίας γίνεται φράγμα πανίσχυρο για το ρεύμα του χρόνου και…συγκρατεί και περισφίγγει όλα όσα επιπλέουν και δεν τα αφήνει να ξεγλιστρήσουν σε λήθης βυθούς.» Κατάφεραν να ξαναχτίσουν την πόλη τους οι «δυο ταπεινοί Βαρωσιώτες και παθιασμένοι συνοδοιπόροι», η Άννα Μαραγκού και ο Πέτρος Φιάκκας, μέσα σε αυτό το μπλε κουτί με τις ιστορίες και τις εικ