ΠΛΑΓΙΟΣ ΛΟΓΟΣ

Η μελέτη αυτή διερευνά το φαινόμενο του πλάγιου λόγου στα αρχαία ελληνικά, όπου έχουμε μια ποικιλία συντάξεων (ειδική πρόταση, κατηγορηματική μετοχή, ειδικό απαρέμφατο, τελικό απαρέμφατο) ανάλογα με το εισαγωγικό ρήμα (λεκτικό, αισθητικό, γνωστικό, δοξαστικό, βουλητικό κτλ.). Οι συντάξεις αυτές, από τις οποίες στα νέα ελληνικά επιβίωσε μόνο η ειδική πρόταση (ενώ δημιουργήθηκε και η βουλητική πρόταση), θεωρούνται και περιγράφονται μέσα από το πρίσμα μιας λειτουργικής θεωρίας, οι όροι της οποίας επιτρέπουν ένα στοχασμό πάνω στη φύση του απαρεμφάτου, της μετοχής και της δευτερεύουσας πρότασης. Επιπλέον, προσεγγίζονται τα θέματα της ακολουθίας των χρόνων της παράταξης και της υπόταξης και του προτασιακού συμπληρώματος.