ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΑΔΕΛΦΟ

Κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας και ενώ το εκστρατευτικό σώμα πολεμούσε στην πρώτη γραμμή και έγραφε λαμπρές νίκες στο βιβλίο της ιστορίας ο άμαχος πληθυσμός συμπαραστεκόταν με κάθε τρόπο στους αγωνιστές του μετώπου.
Σε όλη την Ελλάδα αλλά και στη Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη ιδρύονταν σύνδεσμοι προκειμένου να ενισχύσουν τους μαχόμενους με όποιον τρόπο μπορούσαν.
Στα πλαίσια αυτά, νεαρές γυναίκες αναλάμβαναν να αλληλογραφούν με έναν η περισσότερους στρατιώτες προκειμένου να τονώσουν το ηθικό τους και να απαλύνουν την μοναξιά του πολεμιστή με την ιδέα της διαρκούς σκέψης ενός «αδελφικού» προσώπου. Σκέψης που τους περιέβαλε με στοργή και τρυφερότητα τις σκληρές εκείνες μέρες του Πολέμου. Η επικοινωνία διεξαγόταν μέσω της ανταλλαγής επιστολών ή καρτ-ποστάλ της εποχής, μικρών δώρων ή αναγκαίων αντικειμένων.
Τα πρόσωπα της αλληλογραφίας μας είναι η Νίνα Νικολαΐδου και ο Λεωνίδας Φουρναράκης. Για την Νίνα γνωρίζουμε μόνο ότι ανήκε στο «Σύνδεσμο των Ελληνίδων Κωνσταντινούπολης» και αυτό γιατί η αλληλογραφία μέσω καρτ-ποστάλ που διασώθηκε είναι αποσπασματική. Ανάμεσα στα δύο αυτά άτομα αναπτύσσεται μια πλατωνική σχέση με ερωτικούς υπαινιγμούς που όμως ποτέ δεν εξελίχθηκε σε κάτι περισσότερο από τη γλυκιά γυναικεία παρουσία στα δύσκολα χρόνια της Μικρασιατικής Εκστρατείας.