ΨΥΧΙΚΟ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ

Η Σίτσα Καραϊσκάκη έζησε, έζησε δυνατά. Ταξίδεψε, έγραψε, ρίσκαρε, είδε τις ομορφιές, τους κινδύνους και τις διακυμάνσεις της ζωής, την καταξίωση και την απόρριψη, ανοίγοντας τα μάτια της στα Μοσχονήσια της Μικράς Ασίας για να βρεθεί ως πρόσφυγας στη Μυτιλήνη κι από εκεί στο Μόναχο και το Γ’ Ράιχ, την Ελλάδα του Ιωάννη Μεταξά και της Γερμανικής Κατοχής, την Ανατολική Γερμανία της Σοβιετικής Κατοχής, για να επιστρέψει στη Μυτιλήνη και να κλείσει τα μάτια της στην Αθήνα. Έκλεισε τα μάτια εκείνα που είδαν τόσα ιστορικά γεγονότα, στα οποία συμμετείχε, κι όλα ήταν μέσα από τα γυαλιά της. Το τεράστιο λογοτεχνικό και ποιητικό της έργο δεν είναι ακόμα γνωστό. Οι ιδέες της την καταδίκασαν στη λήθη μέχρι σήμερα και λίγοι την θυμούνται κι ακόμα πιο λίγοι γνωρίζουν το έργο της.

Το βιβλίο που κρατάς τώρα, φίλε αναγνώστη είναι μια ανατύπωση εντελώς συλλεκτική για κάθε Έλληνα εθνικιστή που πρέπει να γνωρίσει όχι μόνο το έργο της μεγάλης Ελληνίδας, αλλά και το πνεύμα του μπολσεβικισμού που μαστίζει τη χώρα μας. Το περιεχόμενο της μελέτης της σε συνεργασία με τον καθηγητή Πανεπιστημίου Ίλγιν μένει πάντα επίκαιρο και φωτίζει κάθε γωνιά της σημερινής κοινωνίας ώστε να αναγνωρίζουμε αμέσως που φωλιάζει το πνεύμα του μπολσεβικισμού. Ο Γκαίμπελς είχε πει πως όποιος δαγκώσει το δηλητηριασμένο μανιτάρι του μπολσεβικισμού αποθνήσκει. Μια σκληρή αλήθεια είναι πως κάποιος μπορεί να είναι μπολσεβίκος χωρίς καν να είναι κομμουνιστής.

Η Σίτσα Καραϊσκάκη που γνώριζε τόσο καλά τι εστί μαρξισμός και μπολσεβικισμός δεν θα μπορούσε να μην έχει στηρίξει την κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά και για αυτό τόνισε τα εξής σε ένα άρθρο της στο περιοδικό της ΕΟΝ:

"Έπρεπε να φτάση η 4η Αυγούστου του 1936, που καταπιάστηκε την ελευθερία του Ελληνικού Λαού από σαθρά κοινοβούλια, από εκμεταλλευτές, από εργατοπατέρες, από κομμουνιστές, για να μπορέση η δημιουργική λαϊκή τάξη να πάρη μέρος κι αυτή στα αγαθά του πολιτισμού τα υλικά, τα πνευματικά και ψυχικά".

Στο Καθεστώς της 4ης Αυγούστου η Σίτσα Καραϊσκάκη