ΡΟΙΚΕΣ ΧΩΡΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΕΣ ΑΝΑΣΤΟΧΑΣΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΙΞΕΙΣ

Στο βιβλίο αυτό προσεγγίζεται κριτικά η διαπλοκή ‘σχολικής αρχιτεκτονικής’ και παιδαγωγικής/εκπαίδευσης και επιχειρείται η συγκρότηση ενός πεδίου ερωτηματοθεσίας που πτυχώνει και τέμνει έννοιες, θεωρίες και πρακτικές που αναφέρονται στο σύγχρονο σχολείο/εκπαιδευτικό κτήριο και τη συνθήκη αποσχολειοποίησης της μάθησης και του χώρου εντός και διαμέσου του οποίου πραγματώνεται.
Συνάπτοντας την ιστορικότητα της αρχιτεκτονικής θεωρίας, κριτικής και πράξης με την πληθυντική δυναμική κοινωνικών πεδίων και επιστημών σκιαγραφούμε τις ποιότητες και τροπικότητες βιωματικών πεδίων μετασχηματιστικής μάθησης.
Οι τρεις ποιότητες χώρου που αναδεικνύονται στη διαδρομή αυτή -ενεργοποιημένος, πολυφωνικός και παιγνιώδης- καθώς εκδιπλώνονται (χωρίς να εργαλειοποιούνται) μέσω χωρικά αρχιτεκτονημένων τροπικοτήτων -ευελιξία, μεταβλητότητα, διαδραστικότητα, ροϊκή τεταμένη πολυφωνικότητα, πολλαπλότητα, υπέρβαση ορίων- τείνουν να κτίζουν και να εγκαθιστούν ένα σχολικό περιβάλλον πλούσιο σε αιρετικούς χωροκοινωνικούς κώδικες.
Συναρθρώνοντας διαστάσεις συνεργατικές, συμμετοχικές, ενδοψυχικές, διαψυχικές, εγκαλούν τους συντελεστές της μάθησης σε δημιουργικά αστάθμητη μετασχηματιστική ‘αταξία’ και αποδομούν δεσπόζοντες αυτοματισμούς πειθαρχικής, μεθοδικής, παραγωγικής ‘τάξης’.