Δε φτάνει το μάκρος μιας ζωής, έστω και Μαθουσάλα, για να καταγράψει κανείς και να σχολιάσει τις αυθαιρεσίες που 'πεσαν στην αντίληψή του σχετικά με το έργο του Σαίξπηρ και οφείλονται σε διάφορους ερμηνευτές, σκηνοθέτες, κριτικούς... μεταφραστές και γενικά σε... θηρευτές που θηρεύουνε μη θηράσιμα θηράματα, όπως είναι ο ισχυρισμός του Γ. Κοτ για τη Δυσδαιμόνα και το μαντήλι, που υποστηρίζει πως: της ήταν αδύνατο να ειπεί πως το 'χασε, γιατί ανήκε (το μαντήλι!!!) στα γυναικεία εσώρουχα και τέτοιο πράγμα δεν μπορούσε να το αναφέρει, θα ήταν -λέει- σαν να ομολογούσε πως είχε χάσει το βρακί της... Το πως φοβόταν να ειπεί πως το 'χασε (άλλωστε έλπιζε πως κάπου της είχε πέσει και θα το 'βρισκε) επειδή ήταν δώρο του Οθέλου ακριβό με μαγικές ιδιότητες και επάνω κεντημένον τον ουρανό με τ' άστρα, αυτό που λέει ο ποιητής, δεν ικανοποιεί τον δαιμόνιο... εκσυγχρονιστή...