ΣΗΜΑΔΙΑΚΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ

"Το δειλινό έφευγε σιγά-σιγά και ο χρυσαφένιος δίσκος του ήλιου είχε αρχίσει να χρωματίζει τη θάλασσα που χρυσογιάλιζε μέσα στο φόντο του γαλάζιου. Ο 45χρονος συγγραφέας Φάνης Δερίτης κοίταζε σιωπηλός από το κατάστρωμα του πλοίου τους ταξιδιώτες που πηγαινοέρχονταν στην προκυμαία του λιμανιού του Πειραιά. Σε λίγο το πλοίο ξεκίνησε με προορισμό τη Σύρο.

Ο ήλιος χανόταν πίσω από το θαλασσόφρυδο όταν το πλοίο είχε βγει για τα καλά από το λιμάνι του Πειραιά, αφήνοντας πίσω του τα απόνερα, ενώ μερικοί γλάροι τσιμπολογούσαν με τα ράμφη τους το αφρόκυμα. Ο Δερίτης έστρεψε το βλέμμα του αριστερά και άρχισε να αγναντεύει την απεραντοσύνη του πελάγου μέσα στο βαθύ ουρανόχρωμα. Εκείνη τη στιγμή είδε να πλησιάζει προς το μέρος του μια νεαρή όμορφη κοπέλα. Εκείνος κάρφωσε τα μάτια του πάνω της, γιατί του φάνηκε κάπως γνωστή σαν φυσιογνωμία. Τα βλέμματα τους συναντήθηκαν. Κοιτάχτηκαν για δυο-τρία δευτερόλεπτα, ώσπου εκείνη αμήχανα έστρεψε το βλέμμα της και πάλι προς τη θάλασσα ενώ αυτός μονολογούσε μέσα του ταραγμένος: "Ω Θεέ μου, πόσο μοιάζει με την Εύα!" Μετά από λίγο ο Φάνης Δερίτης είχε βυθιστεί σε μια νοερή περιπλάνηση, με δρασκελίσματα της σκέψης του σε αναμνήσεις από το παρελθόν. Τότε που ήταν νέος, ασυμβίβαστος, εκρηκτικός. Τότε που οραματιζόταν έναν καλύτερο κόσμο.
Ένιωσε να ανασκαλεύεται η μνήμη του, να φτερουγίζουν μπροστά του οι μέρες του οι μέρες εκείνης της μακρινής εποχής και να πλημμυρίζει ξαφνικά ο νους του από πρόσωπα, τόπους, περιστατικά. Από αναμνήσεις αξέχαστες για όλη την κατοπινή ζωή του. Αναμνήσεις από παλιές εποχές, που συνέβησαν γεγονότα τα οποία είχαν στιγματίσει τη ζωή του. Αναμνήσεις από γεγονότα που, κατά διαβολική σύμπτωση, είχαν συμβεί κάποια καλοκαίρια. Κάποια σημαδιακά καλοκαίρια."

Ένα βιβλίο στο οποίο κυριαρχεί η ευαισθησία, η νοσταλγία, η συγκίνηση, η τρυφερότητα των αισθημάτων, μέσα σε μια ατμόσφαιρα άλλοτε ερωτική, ρομαντική και μαγευτική κι άλλοτε σκληρή, οδυνηρή και τραγική.
Ένα βιβλίο στο οποίο η χαρά διαδέχεται τη λύπη, ο έρωτας τ