ΣΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ

Ήμουν έξι χρόνων και ο Γιάννης τρία. Αρχές καλοκαιριού. Είμαστε ακόμα στην πόλη πριν τις διακοπές στο βουνό. Η Γιόλε μας ετοιμάζει για την πρωινή μας βόλτα. Η εντολή της μαμάς ήταν σαφής. Θα πάμε στον ιστιοπλοϊκό όμιλο για αεροθεραπεία. Έτσι τη συμβούλεψε ο οικογενειακός γιατρός. Η Γιόλε όφειλε να υπακούσει. Αυτό σήμαινε πως μόλις φτάσουμε εκεί, θα μας ξεντύσει και θα μας αφήσει μόνο με το βρακάκι μας. Θα παίζαμε έτσι, ενώ τα αλλά παιδάκια θα ήταν ντυμένα.
Ένιωθα ντροπή, ταπείνωση και εξαναγκασμό. Να με ξεντύνουν και να με αφήνουν γυμνή σε δημόσιο χώρο, ενώ όλοι είναι ντυμένοι. Θυμωμένη έπαιζα μόνη μου κουτσό, για να απασχολήσω τον θλιμμένο μου εαυτό, να περάσει η ώρα και να γυρίσουμε στο σπίτι. Εκείνη τη μέρα υπέγραψα το πρώτο συμβόλαιο με τον εαυτό μου. Να μην εκτεθώ πουθενά και σε κανέναν όταν μεγαλώσω…

Γράφοντας αυτό το βιβλίο κάνω φιλότιμες προσπάθειες να σπάσω αυτό το συμβόλαιο.