ΣΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΤΗΣ ΜΕΔΟΥΣΑΣ

Ακούτε!
Βγαίνω απ' τα δόντια της Μέδουσας
και χουγιάζω να φύγουν οι λύκοι.
Το αίμα μου βουτάει στην οργή,
παίρνει λιθάρια απ' τα βουνά της
και πετροβολά.
Τι γυρεύετε απ' το λαό
αγρίμια μιαρά,
που θυμιατίζετε την αδικία;
Οι μυλόπετρες είναι άγιες,
αλέθουν σιτάρι για ψωμί
δεν κάνουν κιμά τα παιδιά μας...
Πού πάτε μέδουσες;
Η ρίζα γεννά αμέτρητες φλόγες,
να τρέμετε την οργή τους.
Ακούτε!