ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ ΜΟΙΡΑ

ΜΑΤΙ ΝΕΡΟΥ

Κάτι που ξύνει από βαθιά
Ώριμο από ερημιά και έτοιμο από έρωτα
Να βγει, να κατοικήσει στον αέρα
Μέσα στον άνθρωπο να βρει
Σκηνή καταφυγίου η ημέρα

Εκεί γυρεύει να υψωθεί, να ξεμυτίσει
Και μέσα στη σκοτούρα και στο θάμπωμα
Λόγο να πει και μουσική να δώσει
Αρχαίο κρόταλο που ένα χέρι περιμένει
Να ηχήσει, για να φανεί από το βάθος

Του ορίζοντα να έρχεται διστακτική
Μέσα στο απόβραδο γυμνή γυναίκα
Κατάφωτες κομίζοντας τις λέξεις
Ντυμένη το σκοτάδι να ροδίζει
Υγρή και καθαρή η φωνή του ανθρώπου