ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΚΑΙ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ ΣΤΙΣ ΔΙΑΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

Γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις δεν κινούνται σε ένα διηνεκές αέναης αρμονίας;
Σ ένα κόσμο που δεν είναι ούτε αστείρευτος, ούτε πάντοτε φιλικός και, προπαντός, καθόλου φτιαγμένος για να ανταποκρίνεται σε κάθε μία ξεχωριστή ανάγκη ή επιθυμία του καθενός μας, η σύγκρουση είναι ζήτημα επιβίωσης. Αναστατωνόμαστε όταν ο κόσμος αυτός μας ματαιώνει. Θυμώνουμε, φοβόμαστε, λυπόμαστε κι αυτά τα συναισθήματα αναζητούν την εκτόνωσή τους προς όποιον νιώθουμε πως απειλεί τους υλικούς ή συμβολικούς μας πόρους. Η παραδοσιακή ψυχολογική βιβλιογραφία προσεγγίζει συνήθως τη διαπροσωπική σύγκρουση με όρους ασύμβατων στόχων ή κέρδους και ζημίας των εμπλεκομένων, δηλαδή με όρους λογιστικής. Όμως η σύγκρουση ισοδυναμεί με άλγος.
Δεν είναι ένα απλό σφάλμα σε κάποιο ιδεατό αλγόριθμο της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης και η διευθέτησή της, μια ορθολογική διόρθωση του σφάλματος. Κανείς δεν συγκρούεται για κάτι που τον αφήνει αδιάφορο ή με κάποιον που του είναι αδιάφορος. Συγκρούομαι σημαίνει νοιάζομαι για κάποιον ή για κάτι τόσο, ώστε να με συνεπαίρνει η οργή, ο θυμός, η θλίψη. Η σύγκρουση γεννιέται από συναισθήματα και ταυτοχρόνως είναι μια ανοικτή εκδήλωση συγκίνησης και συναισθημάτων, τα οποία εάν τα αφουγκραστούμε και τα κατανοήσουμε, μπορούμε να τα αξιοποιήσουμε προς όφελος της σχέσης που κλυδωνίζεται.