ΣΥΝΝΕΦΑ ΚΑΙ ΣΚΙΕΣ

Θα `θελα να κραυγάσω αλλά δεν λέω τίποτα.
Πάντα καταφεύγω στο πίσω μέρος της σκηνής.
Αλλά μια μικροσκοπική νιφάδα χιονιού
δεν δείχνει κανένα φόβο — έχει λιώσει
μέσα στο χώμα αιώνες κι αιώνες.
Πώς και πού βρίσκει τη θέληση;
Δεν φοβίζουν τα βράχια, ο άνεμος, μήτε η βροχή.
Κι όμως υπάρχουν ακόμα βαριά πόδια
που μπορούν να σπάσουν ένα κεφάλι στο χώμα.
Φλέγομαι. Η καρδιά μου ολόφλογη.
Η μέρα της κρίσης κατακαίει το κρύσταλλο της ψυχής μου.
Μα Θεέ μου ένα μόνο θα `θελα: να `χα
τουλάχιστον του κρύσταλλου την αντοχή.