Επειδή ο αρχαίος ελληνικός στοχασμός από κάθε άποψη υπήρξε ανυπέρβλητος, συνάγεται ότι το συντακτικό του αρχαίου ελληνικού λόγου δεν είναι άγονη πνευματική προσπάθεια, αλλά είναι άσκηση, γύμναση του μυαλού, το οποίο, πέρα από ευελιξία και ευστροφία, αποκτά κι ευαισθησία, φαντασία και δημιουργικότητα.