ΣΥΡΡΟΗ ΑΙΤΙΩΝ ΚΑΙ ΑΔΙΚΟΠΡΑΚΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ (No 9)

Αντικείμενο της μονογραφίας είναι η συστηματική και συνεκτική προσέγγιση της αιτιώδους συνάφειας, ως προϋπόθεσης για τη θεμελίωση αδικοπρακτικής ευθύνης. Η ανάλυση εκκινεί από την αφετηρία ότι στην πραγματικότητα σχεδόν κάθε περίπτωση πρόκλησης ζημίας μπορεί να αποδοθεί, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, στη συνδρομή περισσότερων αιτίων, είτε αυτά ανάγονται σε ανθρώπινη πράξη είτε όχι. Έτσι, και ενώ σε αφηρημένο επίπεδο οι θεωρίες της αιτιώδους συνάφειας είναι σαφείς, κατά την εφαρμογή τους αναφύεται πλήθος προβλημάτων. Η διαπίστωση της ειδικότερης μορφής της συρροής των αιτίων και η νομική αντιμετώπισή της έχει σε πολλές περιπτώσεις διχάσει θεωρία και νομολογία. Συχνά, η επίλυση επί μέρους ζητημάτων επιχειρείται με προσφυγή σε νομικές κατασκευές και προσεγγίσεις, όπως ιδίως η διακοπή του αιτιώδους συνδέσμου, χωρίς επαρκή σύνδεση με τις γενικές θεωρίες αιτιώδους συνάφειας, με αποτέλεσμα οι υιοθετούμενες λύσεις να είναι αποσπασματικές. Το παρόν έργο φιλοδοξεί να συμβάλει διττά στην ανάλυση των προβλημάτων αιτιότητας στο πλαίσιο της αδικοπρακτικής ευθύνης: Πρώτον, με την αποτύπωση των επί μέρους ζητημάτων που ανακύπτουν όταν συρρέουν περισσότερες αιτίες και τη διαπίστωση των μεταξύ τους σχέσεων· δεύτερον, με τη διατύπωση συνεκτικών και ελεγχόμενων λύσεων στα επί μέρους προβλήματα, με αναγωγή στις βασικές θεωρίες αιτιώδους συνάφειας.