Τ0 ΕΠ7Α

Για να υψωθείς εσύ, πρέπει να πέσω·
και για να ξαναζήσεις, να πεθάνω:
με τ' άσαρκο τη σάρκα μου να δέσω,
τη μνήμη σου πυρήνα μου να κάνω.
Όλο να με αφαιρώ για να σε αυξάνω,
να λιγοστεύω εσύ για να πληθύνεις,
κι ενώ σε ανασυνθέτω να με λύνεις,
να εκμηδενίζομαι - και να μην φτάνω.
Ώς πότε η μνήμη θλίψη, ώς πότε ο πόνος·
ώς πότε η λέξη εχθρά κι εχθρός ο χρόνος.
Ματαίως σ' ανατέλλω, πάντα εκλείπεις·
ματαίως στη σιωπή σε αφηγούμαι·
ματαίως και το ανάγνωσμα της λύπης.
Το μόνο που ζητώ - αυτό στερούμαι.