ΤΑ ΧΑΡΤΟΚΟΥΤΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΦΙΝΙΣΤΡΙΝΙΑ

Ένας παπάς προσπαθεί να πείσει την Παναγία να αφήσει ελεύθερη τη βροχή, κάποιος απόμαχος της θάλασσας ερωτεύεται με φόντο έναν σκουπιδοτενεκέ, την ίδια ώρα που σε κάποιον δρόμο της Μακεδονίας καιροφυλαχτεί μια ύπουλη λακκούβα, ενώ ο φάρος του Αγγελοχωρίου καλωσορίζει το αναπάντεχο της ζωής. Το τέλος μιας εποχής και η αρχή μιας άλλης, οριοθετείται από το αίμα της αθωότητας. Μέσα σε αυτή τη φασαρία της ζωής οι άνθρωποι διηγούνται τις ιστορίες τους, χωρίς να υποψιάζονται ότι όλα ξεκίνησαν μια Πρωτοχρονιά, την Πρωτοχρονιά που η Εύα αποφάσισε να εγκαταλείψει τις ανέσεις και την καλοπέραση του παραδείσου. Ο έρωτας, η απιστία, η φτώχεια, το έγκλημα, η οικονομική κρίση, η μοναξιά, ο φόβος του θανάτου, η αγάπη και το μίσος θα γίνουν βασικά συστατικά της ζωής. Εκρηκτικές καταστάσεις και ανατροπές ορίζουν την ανθρώπινη μοίρα μέσα σε ένα ατέλειωτο πήγαινε-έλα φθοράς, χωρίς ο πήλινος άνθρωπος να κωλώνει πουθενά, γιατί δεν μπορούμε να είμαστε απολύτως σίγουροι, αν εκείνη την καταραμένη πρωτοχρονιά, ήταν πιο κινητικά τα σπερματοζωάρια του Αδάμ ή του Θεού.