ΤΑ ΔΑΙΜΟΝΙΑ

Ονειρευόμουν αδιάκοπα όσο ήμουν σε κώμα. Εικόνες στροβιλίζονταν η μια μετά την άλλη, κι ανταγωνίζονταν ποια θα καταλάβει το κέντρο της αρένας του τσίρκου. Ονειρεύτηκα μια γυναίκα που ζέσταινε νερό για το μπάνιο. Ονειρεύτηκα το αίμα από τη μήτρα της μάνας μου. Ονειρεύτηκα τα πλαδαρά χέρια τής ετοιμοθάνατης γιαγιάς μου να με σπρώχνουν προς τον καταγάλανο ουρανό. Ονειρεύτηκα βουδιστικούς ναούς δίπλα σε δροσερά ορμητικά ποτάμια. Ονειρεύτηκα το κοριτσάκι που η μάνα του το πούλησε για μεθαμφεταμίνη. Ονειρεύτηκα το παραμορφωμένο καμίνι του αυτοκινήτου μου. Ονειρεύτηκα ένα πολεμικό καράβι των Βίκινγκς. Ονειρεύτηκα το αμόνι ενός σιδερά. Ονειρεύτηκα τα χέρια ενός γλύπτη να σμιλεύουν με μανία την πέτρα. Ονειρεύτηκα φλεγόμενα βέλη να πετάγονται από τον ουρανό, ονειρεύτηκα πύρινη βροχή. Ονειρεύτηκα θραύσματα γυαλιού να εκτοξεύονται παντού. Ονειρεύτηκα έναν άγγελο σε παραλήρημα μέσα στο παγωμένο νερό. Αλλά, πάνω απ' όλα, ονειρεύτηκα τα δαιμόνια που περίμεναν να γεννηθούν. Η αληθινή αγάπη, απροσπέλαστη σε έναν τρίτο παρατηρητή, φαντάζει πάντα στα αμέτοχα μάτια του τερατώδης, εξωπραγματική, όπως π.χ. τα τερατόμορφα δαιμόνια στις υδρορροές των καθεδρικών ναών. Αυτό το απολαυστικό μυθιστόρημα αποδεικνύει ότι ο δρόμος προς την αγάπη, αν αυτή είναι αληθινή, ισοδυναμεί με το άγριο μαρτύριο του σώματος που πυρπολείται ή που βυθίζεται στον πάγο - με δυο λόγια με κόλαση. Στην κυριολεξία. Γι' αυτό και "Τα Δαιμόνια" διαβάζονται με εμφανές υπόβαθρο το πιο εμβληματικό κείμενο που έχει γραφεί ποτέ για το θέμα: την "Κόλαση" του Δάντη, στην οποία το μυθιστόρημα έχει σαφείς άμεσες, έμμεσες και διάσπαρτες υπόγειες αναφορές. Η πλοκή είναι κάτι παραπάνω από πυκνή: ο αφηγητής, ένας χαμένος νεαρός, επιρρεπής στο αλκοόλ και τις ναρκωτικές ουσίες, ο οποίος ζει από τη βιομηχανία πορνό σκηνοθετεί, παίζει και είναι επιτυχημένος παραγωγός των σχετικών ταινιών παθαίνει ένα τροχαίο από το οποίο καταφέρνει μεν να βγει ζωντανός αλλά με καθολικά εγκαύματα σε όλο του το σώμα, με κινητικά προβλήματα και