ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ

Τι είναι, αλήθεια, αυτό που δίνει ψυχή σ’ ένα οίκημα αν όχι ο μόνιμος κάτοικός του; Ο άνθρωπος βέβαια δεν μπορεί να είναι ποτέ μόνιμος κάτοικος ενός οικήματος, πόσω μάλλον αν αυτό έχει κατασκευαστεί συμβολίζοντας το διαχρονικό. Μόνιμοι κάτοικοι σε φημισμένα οικήματα είναι π.χ. η Επιστήμη, η Τέχνη, η Θρησκεία και το... Βιβλίο. Μια Βιβλιοθήκη όμως έχει μόνη της και την Επιστήμη και την Τέχνη και όλους τους υπόλοιπους μόνιμους κατοίκους της. Είναι ο λόγος που οι Βιβλιοθήκες σε κάθε σοβαρή χώρα αποτελούν θαυμαστά και σεβαστά Κέντρα Πολιτισμού. Ίσως μια τέτοια σκέψη οδήγησε τους Βαλλιάνους στη συγκινητική απόφαση να προσφέρουν στη χώρα ένα Κέντρο Πολιτισμού όπως η Εθνική Βιβλιοθήκη. Το κτίριο της προσφοράς τους συμπλήρωσε την «Τριλογία της Αθήνας», το αρχιτεκτονικό σύμβολο Πολιτισμού της πόλης: «Ακαδημία - Πανεπιστήμιο - Βιβλιοθήκη». Το όνειρο των Βαλλιάνων πραγματοποιήθηκε, αν και οι ίδιοι δεν πρόλαβαν να το δουν. Ευτυχώς δεν πρόλαβαν να δουν και τη μετέπειτα τύχη του. Γιατί η χώρα αυτή διαφέρει. Κτίρια για τέτοιους μόνιμους κατοίκους εδώ αντιμετωπίζονται ανάλογα με τον πολιτισμό του καιρού, της κατάστασης και των υπευθύνων. Έπειτα η ίδια η χώρα πάσχει από χρόνια αμνησία. Εδώ ακόμη και κτίρια ιστορικά είναι στο έλεος βάρβαρων γκράφιτι. Ακόμη και μια Εθνική Βιβλιοθήκη μπορεί να γυμνωθεί και να απομείνει οίκημα υπό αναζήτησιν χρήσεως ως την τελική κατάρρευση. Ποια είναι τα «Φαντάσματα» που βάζει να συνομιλούν ο συγγραφέας Χ. Μ. Μουτσόπουλος; Λέει ο Γ. Σεφέρης σ’ ένα ποίημά του «...τα σπίτια πεισματώνουν σαν τα γυμνώσεις». Και τούτο το βιβλίο συνεχίζει ακριβώς από κει. Αφού δεν μιλά κανείς σήμερα για μια τόσο ορατή απογύμνωση, τολμά να φέρει τους αόρατους πια οραματιστές αυτού του σπιτιού της Εθνικής Βιβλιοθήκης να πουν πώς σκέφτηκαν και πώς σκέφτονται σε μια χώρα που οι Ερινύες στήνουν μόνιμο χορό.